2013, Ελσίνκι. Όταν η δουλειά μου πλήρους απασχόλησης τελείωσε τον Δεκέμβριο και άρχισα για άλλη μια φορά να σκέφτομαι τι να κάνω στη συνέχεια, είχα ένα όνειρο για τη Συρία τον Ιανουάριο. Σε αυτό, χίλιοι άνθρωποι πέθαναν σε έναν σεισμό σε μια μέρα, έγινε σάλος στα μέσα ενημέρωσης για δύο εβδομάδες και στο τέλος οι «Δυτικοί» δεν έδωσαν σημασία. Αν ονειρεύομαι σημαντικά ονόματα, το ακούω πολλές φορές και βλέπω γραμμένα, μεγάλα γράμματα, καθαρά. Εδώ η λέξη ήταν Δαμασκός.
Ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι δεν θυμόμουν τι είναι η Δαμασκός. Έπρεπε να το Google. Λοιπόν, φυσικά, η πρωτεύουσα της Συρίας. Μετά από μερικούς μήνες, η Σύρια φίλη μου από την Ουάσιγκτον πήγε στη Βηρυτό για να επισκεφτεί την οικογένειά της στον Λίβανο. Αποφάσισα να πάω να τη δω και ταυτόχρονα να μάθω περισσότερα για την κατάσταση στη Συρία. Από την πρώτη συνάντηση, ήξερα ότι έπρεπε να κινηματογραφήσω αυτούς τους ανθρώπους, «Αυτό θα είναι ντοκιμαντέρ».
Αυτό ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι γυρισμάτων και φιλίες με πρόσφυγες που ζούσαν έξω από τους καταυλισμούς. Δυστυχώς, μετά από 2,5 χρόνια ήμουν τόσο βαθιά στα χρέη και ψυχικά κουρασμένος από τον συνεχή θάνατο, τον πόνο και τον ρατσισμό στην Ευρώπη που πήγα στην Καραϊβική για κολύμβηση με αναπνευστήρα για ψάρια. Το αντίθετο του πολέμου. Κάποια στιγμή είχε ήδη γίνει λόγος για μια σειρά 8 μερών για την Yle (εθνική τηλεόραση), αλλά θα απαιτούσε πρόσθετη χρηματοδότηση, την οποία δεν πήρα από τη Φινλανδία ή το εξωτερικό. Αυτό είναι από μόνο του μια μακρά ιστορία. Οκτώ μήνες μετά το όνειρό μου, οι δυνάμεις του Άσαντ (προέδρου της Συρίας) βομβάρδισαν τους πολίτες τους με χημικά όπλα.
Στις 21 Αυγούστου 2013, 1429 άνθρωποι πέθαναν γύρω από τη Δαμασκό, 426 εκ των οποίων παιδιά. Έγινε πολιτικός σεισμός για μερικές εβδομάδες και μετά οι Δυτικοί άλλαξαν το ενδιαφέρον τους σε άλλα θέματα.