1998, Tuusula. Παράτησα τη δουλειά μου ως διευθυντής εστιατορίου και χρειαζόμουν ένα νέο σπίτι μετά το διαμέρισμά μου που σχετίζεται με την απασχόληση. Μετακόμισα σε έναν στάβλο αλόγων, όπου εκπαίδευσα συνταξιούχους τρότερς. Φρόντισα επίσης την οικογένεια των ζώων που μεγάλωσε με τους μήνες: 15 άλογα, 12 γάτες, 12 σκύλους (5 ενήλικες και κουτάβια) και 6 κουνέλια.
Στην αρχή είχαμε μόνο 6 άλογα και για κάποιο λόγο και η μεσαία και η εξωτερική πόρτα στο άλλο μέρος του στάβλου ήταν καρφωμένες. Στο όνειρο της σπιτονοικοκυράς μου άκουσε ότι οι πόρτες δεν πρέπει να ανοίξουν. Στο όνειρο, υπήρχαν τρεις φιγούρες που έβαζαν μαύρα τριαντάφυλλα στο στήθος της. Εκείνη την εποχή μέναμε λίγους μήνες εκεί και έρχονταν κι άλλα άλογα. Οι πόρτες έπρεπε να ανοίξουν.
Ακόμη και πριν από αυτό, τα φώτα είχαν ανοίξει και σβήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Επίσης, η διαδρομή μέσα στο σπίτι από τον επάνω όροφο προς τον κάτω όροφο, όπου έμενα δίπλα στο λεβητοστάσιο, ένιωθα πάντα άβολα και τα μαλλιά σηκώνονταν όρθια όταν περνούσε το σημείο. Δεν μιλήσαμε για αυτά τα γεγονότα μέχρι που ο φίλος μου είδε αυτό το όνειρο.
Η Γερμανική Ποιμενική μου Φόντι, κοίταζε προς την ίδια κατεύθυνση κάθε βράδυ και γρύλιζε, με τη γούνα της όρθια. Το βλέμμα οδήγησε από το δάσος στην πόρτα του λεβητοστασίου, στο μέρος που όλοι νιώσαμε άβολα.
Το ρολόι στον τοίχο κινήθηκε προς τα εμπρός 2 λεπτά μετά τη 1:30 και έπεσε πίσω. Μερικές φορές σταματούσε τελείως για μέρες και μετά άρχιζε να κάνει ξανά την ίδια κίνηση 2 λεπτών. Οι ηλεκτρικές συσκευές μπορούσαν να σταματήσουν να λειτουργούν και ήταν ξανά εντάξει όταν δοκιμάστηκαν λίγο αργότερα. Το κουδούνι της αγελάδας χτυπάει από μόνο του στην ντουλάπα. Μερικές φορές φαινόταν ένα λευκό άλογο στο τέλος του δρόμου που οδηγούσε στους στάβλους. Ή μια μικρή γιαγιά στην άκρη του δρόμου, πάντα στη δεξιά πλευρά, από ποια κατεύθυνση κι αν έρχεστε.
Τα άλογα έτρεξαν έξω από τον στάβλο μέσα στη νύχτα από την αρχή. Όσο κι αν κλειδώναμε τους πάγκους, πάντα ξεσπούσαν. Οι ράβδοι ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους που δεν χωρούσε χλοοτάπητα ή οπλή ανάμεσά τους για να μπορέσει να ανοίξει ο μηχανισμός ασφάλισης (που φαίνεται στην εικόνα σε αυτήν την ιστορία).
Μερικές φορές οι πόρτες άνοιγαν πολύ γρήγορα. Όταν σήκωσα το επόμενο άλογο από το στυλό, το προηγούμενο άλογο που σήκωσα 3 λεπτά πριν περίμενε ήδη στην μπροστινή πόρτα και πάλι. Οι γείτονες είχαν συνηθίσει τα άλογα να είναι πάντα χαλαρά στον στάβλο μας και ήξεραν πώς να μας ενημερώσουν αν είχαν ένα στην αυλή τους και μπορούσαμε να έρθουμε να το πάρουμε.
Πολλά άλλα πράγματα συνέβησαν αυτούς τους λίγους μήνες, αλλά θα συντομεύσω την ιστορία στα κύρια σημεία. Δεδομένου ότι είχαμε να κάνουμε με πρώην τροχόσπιτα (συμπεριλαμβανομένων των επιβήτορων) που χτυπιούνταν για να τρέξουν, η μετάβαση από το τροτάκι στον καλπασμό ήταν συχνά θέμα φόβου για αυτά τα άλογα. Ο καλπασμός ήταν κάτι κακό και έπρεπε να ξεφύγεις από αυτό. Πρώτα, τράβα τόσο γρήγορα όσο συνήθως κάνεις στην πίστα και, τέλος, με ενθάρρυνση, έγινε καλπασμός. Αλλά πήγαμε γρήγορα.
Το κομμάτι του μάγουλου και τα ηνία άρχισαν να ανοίγουν από μόνα τους. Όσο κι αν ελέγξαμε και βεβαιωθήκαμε, μερικές φορές άνοιγαν κάθε 5 λεπτά. Ανοίγοντας το μάγουλο ή τα ηνία σημαίνει ότι το κομμάτι μπορεί να πέσει από το στόμα, που είναι ο τρόπος να σταματήσει το άλογο, δεν θα ήταν δυνατό. Σε άλλη περίπτωση.
Αρχίσαμε να ρωτάμε τους γείτονες αν γνωρίζουν ιστορίες για τον στάβλο μας. Είπαν ότι μια γιαγιά σκόνταψε πάνω από το κατώφλι του λεβητοστασίου, χτύπησε το κεφάλι της και πνίγηκε σε νερό βάθους 10 εκατοστών που είχε χυθεί στο πάτωμα του λεβητοστασίου. Στην υπέρβαση του στάβλου, ο γαμπρός είχε πέσει στο σιλό βρώμης και πνίγηκε στη βρώμη. Οι στάβλοι βρήκαν μια αναμνηστική πλακέτα φτιαγμένη για αυτόν. Ο τρίτος παράξενος θάνατος ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε πάρει τα ίδια φάρμακα για δεκαετίες αλλά είχε πάρει υπερβολική δόση και πέθανε.
Ο «αδελφός μου στο πνεύμα» Riku επισκέφτηκε το σπίτι μας μερικές φορές και όντας «ευαίσθητος άνθρωπος» είπε ότι κάτι συμβαίνει. Μια φορά, όταν επισκέφτηκε, και τα δύο σκυλιά στο δωμάτιο μαζί μας άρχισαν να γρυλίζουν και το βλέμμα τους πέρασε κάτω από το τραπέζι. Καθισμένος στο τραπέζι, τα πόδια μου και της σπιτονοικοκυράς άρχισαν να μουδιάζουν εντελώς. Μετά, τελικά, ήρθε ο φόβος, γιατί ήταν τόσο σωματικός.
Ο Riku είπε ότι θα πάει να δει πού βρίσκεται αυτή η «διαταραχή» και τι είναι. Βρήκε ένα μικρό κομμάτι βάλτου στο κοντινό δάσος και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτός ο «μπελάς που κάνει στοιχειώδη» ζει εκεί. Αυτές οι τρεις φιγούρες που φαίνονται στο όνειρο είναι μόνο εκεί για να μας προειδοποιήσουν.
Ο Riku είπε ότι συμφώνησε με αυτό το πλάσμα για το πού είναι τα όρια της κίνησής του και αν υπάρχει κάτι να «πει» τότε δεν πειράζει να χτυπήσει το κουδούνι (που χτυπούσε μόνο του στην ντουλάπα) και να το πάρει σπίτι του. Αυτό ήταν το τέλος κάθε παρενόχλησης. Μπορούν να γίνουν συμφωνίες με όλες τις οντότητες.