Ελσίνκι 1968-71. Φοβήθηκα και έκλαψα όταν μου τραγούδησαν το τραγούδι «Indians Indians Ride» (ένα φινλανδικό παιδικό τραγούδι). Δεν μπορούσα να μιλήσω ακόμα, αλλά καταλάβαινα πολλά. Αργότερα χρόνια άρχισα να λέω ιστορίες για την εποχή που «δεν ήσουν ακόμα μητέρα μου». Ή «Κάποτε είχαμε...» Σύμφωνα με τη μητέρα μου, αυτή η φάση κράτησε μερικά χρόνια πριν ξεχαστούν οι αναμνήσεις.
Μερικές ιστορίες από την εποχή του «Πριν». «Είχαμε βρύα στους τοίχους ανάμεσα στα κούτσουρα. Τα πιάτα ήταν ανώμαλα, όχι όπως τα πιάτα «τώρα». Το ταχυδρομείο το έφεραν σε ρολό και με άλογο. Είχαμε πρόβατα και άλλα ζώα. Ο παππούς (και σε αυτή τη ζωή) ζούσε μαζί μας και έπρεπε να φοβόμαστε τους Ινδιάνους. Μια φορά κάναμε ιππασία με τον παππού μου και μας έπιασαν οι Ινδιάνοι. Μετά άναψε το φως και τώρα είμαι εδώ ».
Η δεύτερη, σύντομη ιστορία αφορούσε τον πόλεμο. Αν ακούγονταν οι ήχοι ειδοποίησης εναέριου χώρου ή βομβαρδισμού στην τηλεόραση, άρχισα να κλαίω. Είπα τι είδους ρούχα και όπλα είχαμε πριν. «Όταν ακούστηκε αυτός ο δυνατός θόρυβος, πήγα τους ανθρώπους στο υπόγειο για ασφάλεια». Σε αυτό συμμετείχε και η μητέρα μου. Και με βάση την ιστορία της για την περιγραφή μου για τα όπλα, μπορεί να ήταν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Πρέπει να αναφέρω ότι όταν ζούσα στην Ουάσιγκτον και τελικά άνοιξαν ένα μουσείο για ιθαγενείς Αμερικανούς, 600 διαφορετικές φυλές στη νότια και βόρεια Αμερική συμμετείχαν. Πέρασα μια ολόκληρη εβδομάδα απολαμβάνοντας ντραμς, χορό και αφήγηση. Οι εορτασμοί με ενέπνευσαν να σχεδιάσω ένα τατουάζ με φτερά. Το πιο αγαπημένο τατουάζ που έχω. Τεράστιος σεβασμός, παρόλο που χρησιμοποίησα την παλιά λέξη Ινδός.