2013, Ελσίνκι. Μια ζωή που είδα σε βαθιά ύπνωση ήταν αρκετά άθλια. Δεν ξέρω τι κακό είχα κάνει, αλλά ήξερα ότι αυτή ήταν η τιμωρία μου. Έμεινα σε μια μικρή (υποθέτω) πήλινη καλύβα στην έρημο. Υπήρχαν μόνο μερικά κουρέλια ως κρεβάτι, μια μεγάλη κατσαρόλα (περίπου 50 λίτρα) με νερό και μια καμήλα. Μπορούσα να δω τις πυραμίδες να διαφαίνονται από μακριά, ή ίσως ήταν απλώς μια αντανάκλαση, αλλά κατά τα άλλα ήταν απλώς άμμος.
Η Marjut Saariniemi με οδήγησε σε διαφορετικά σημεία της ζωής μου και σε αυτήν την ύπνωση, τελικά και στην εμπειρία του θανάτου. Πρώτα βρέθηκα στο σώμα μου που καταστράφηκε και μετά, σε μια στιγμή, δίπλα του. Τα συναισθήματα σε εκείνη την κατάσταση ήταν κάτι σαν αγάπη και ελευθερία που δεν έχω βιώσει σε αυτήν την τρισδιάστατη ζωή. Μετά από αυτό το «κλείσιμο του ματιού» όταν μετακινήθηκα δίπλα στο άψυχο σώμα μου, το κοίταξα χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς με άλλους εκτός από ενσυναίσθηση για τα προηγούμενα βάσανα του.
Όταν κοιτούσα γύρω μου μετά τον θάνατό μου: Η κατσαρόλα δίπλα μου ήταν άδεια και η καμήλα φαγώθηκε. Τα ρούχα ήταν κουρελιασμένα και βρώμικα, τα οποία ήταν καθαρά όταν έφτασα εκεί. Αργότερα ρώτησα τον Σύριο φίλο μου αν υπήρχαν ποτέ τέτοια ρούχα στη Μέση Ανατολή: ένα φαρδύ ανδρικό μακρύ πουκάμισο με κόκκινες και άσπρες ρίγες, V-λαιμόκοψη, που φτάνει λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Απάντησε ναι.
Ένιωθα συναισθηματικά ανάλαφρος για πολλές μέρες μετά από αυτή την εμπειρία. Αν αυτή η ειρήνη, η αγάπη, η ανώδυνη αίσθηση και το αίσθημα ελευθερίας έρχοντ αι αμέσως μετά το θάνατο, τότε είναι μια τεράστια βελτίωση σε αυτές τις ανησυχίες, τον πόνο και τα προβλήματα του τρισδιάστατου κόσμου. Ένας ενδιάμεσος χώρος όπου μπορείς να ξεκουραστείς πριν έρθει η ώρα της επιστροφής.